ანა, როგორც ასეთი

  დღეს მეგობარი  ვნახე. კარგა ხანია არ მინახავს. მაკში ველოდებოდი და თან ვფიქრობდი.

    ერთი უცნაური თვისება მაქვს. გარკვეულ ადამიანს ამოვიჩემებ და მისით აღფრთოვანება მახასიათებს. აღტაცებით ვსაუბრობ მასზე მგონია რომ უნაკლოა. შემდეგ ვხვდები რომ ჩვეულებრივი მოკვდავია და მასთან ურთიერთობა აღარ მინდა. უნის მეგობარიც არ მყავს. გამომდინარე ჩემი ხასიათიდან. ჰობებიც მალე მბეზრდება. ხან იოგა მიტაცებდა . ხან ცურვა . ხან ტრენაჟორები. ერთი პერიოდი ქარგვა. შემდეგ კინოების ყურება.
 
    ალბერტო მორავიას წიგნი გამახსენდა სახელწოდებით "მოწყენილობა". მთავარ გმირს მობეზრებული აქვს ყველა და ყველაფერი.

       მერე ჩემი მეგობარიც მოვიდა. ვისაუბრეთ. ბიჭია და უკეთ აზროვნებს ვიდრე გოგო.

-შენ სულ ეგრე იქნები .
- რატომ?
- ანა, იმიტომ რომ ბუნება გაქვს დაუდგომელი.ერთ რამეზე ვერ ჩერდები.
- ეს დამღაა?
- შენს შემთხვევაში ხო.

ამას წინათ მარიკამ მირჩია.
"ანა, გაიხსენე უნის მეგობარი ნათია, მერე ხატია მერე ნინო .... კიდე გავაგრძელო??... და  არამარტო მეგობრებზე.ბიჭებზეც რომ ეგეთი დამოკიდებულება გქონდა ხან ერთით აღფრთოვანდებოდი ხან მეორეთი. უახლოვდებოდი. მერე გბეზრდებოდა და ნერვოზდებოდი.მერე ჩაიკეტე და არავინ გინდოდა. შენ თუ ამ თვისებას არ გადაეჩვევი , შენთან ურთიერთიბა ყველას დააფრთხობს. არავის უნდა სათამაშოდ აქციო და მერე მიაგდო. "
   ალბათ ამიტომ გავურბოდი იმ ბიჭებს რომლებსაც მოვწონდი. აღარ ვიძენდი ახლო მეგობრებს.
   ბოლო პერიოდში საკუთარ თავზე ვიწვიე რას ნიშნავს როცა ურთიერთობას შენ ვერ აკონტროლებ  და არ გაძლევენ სადავეებს ხელში. ეს მომენტი უცხო იყო ჩემთვის და დავისტრესე. დავიჯერე რომ არარაობა ვარ. დამემართა ბევრი კომპლექსი. საშინელი სტრესი მივიღე.
    შემდეგ დავფიქრდი და მივხვდი რომ თუ ადამიანთან ურთიერთობა არ განვითარებს და არ გაძლიერებს ე.ი ეს ურთიერთობა უბრალოდ ილუზიაა.

   ახლა ერთი ადამიანი მაქვს ამოჩემებული. გაგიჟებული ვარ და ყველას ვუყვები რომ ჩემზე ნიჭიერი, ძლიერი , თავდაჯერებული, საინტერესო, ნაკითხი პიროვნება აღმოვაჩინე. "იცით განსაკუთრებულად  ლამაზი არ არის მაგრამ იმდენად საიტერესოა რომ ლამაზია ".
"მას იმდენი წიგნი აქვს წაკითხული, ყველაფერი იცის რაც მე ვიცი"
"ჩემზე მაგარი მათემატიკური ტვინი აქვს" . "მას განსხვავებული აზროვნება აქვს"

     ზოგჯერ , როგორც ახლა ამ მომენტში პესიმისტური განწყობა მეუფლება და ვფიქრობ რომ საკუთარ თავს ზღაპარს ვუყვები რომ ვიპოვე ადამიანები რომელიც იმდენად ძლიერი პიროვნებაა რომ ყოფნა დიდ სიამოვნებას მანიჭებს
ჩემმა ერთმა მეგობარმა მირჩია.
" ანა, ნუ შექმნი ხატს ნურავისგან. თორემ თაყვანის ცემა მოგიწევს. რაც არ მოგეწონება დამიჯერე".

მჯერა.....











 

მე და მარიკა დღეს

მარიკა ავსებს სივს. კომუნიკაბელურობა, ლიდერობის უნარი, მათემატიკური აზროვნება. უცბათ მე მეკითხება
- ანა, აზროვნების სისხარტე მაქვს?
- არა, ჩლუნგი ხარ
- კაი დავწერ რომ მაქვს . იქ ჩემზე უარესები იქნებიან, ფოთია მაინც 
ხო კარგი წარმოდგენა აქვს ფოთზე.

მარიკა: ქართულ ოცნებას უნდა დამოუკიდებელი ექსპერტი. ვითომ ვერ შევძლებ? 

მარიკა: ანა იცი ყირგიზეთში სწავლის კოორდინატორი უნდათ. 
მე: მერე ? 
მარიკა: რაღაც ტუპერკულიოზის მკურნალობის კლინიკაა.
მე: მერე?
მარიკა: არ მინდა. დამმართებენ რამეს.


მარიკა ათვალიერებს სურათებს
-რას ვგავარ აქ frown ემოცია 
მე: აქ wink ემოცია
-შენ რომ შენ არ იყო გაგისიებდი მაგ თავს.

მარიკა: ანა შეგიძლია სურათი გადამიღო და ფბზე დადო. ნახე რა ვიდზე ვარ.


მარიკა: ანა ქორწილში სუხიშვილების ცეკვა იცი რა ძვირია
მე: მერე ?
მარიკა: რომ დავპატიჟო პროსტა და მერე მუსიკა ჩავურთო? შანსი არაა აცეკვდებიან
სისხლში აქვთ მაგენს.

მარიკა: ანა, ნახე გრანტის არამქონე სტუდენტებს ეროვნული გამოცდების ცენტრი დასაქმებას თავაზობს

მე: ხოო?

მარიკა: ხო. რომ ჩავაბარო და გრანტი არ ავიღო? ჰა?

დღეს ძალიან მონდომებულია

მარიკა: ანა, იცი გორში ერთერთ მაღაზიას სტალინის ფოტო ამშვენებს?
მე: მერე?
მარიკა : არაფერი

მარიკა :ალქაიდა ისლამურ სახელმწიფოს დახმარებას თავაზობს
მე :მერე?
მარიკა: ალაჰ აკბარ


მე და მარიკა ბავშვობაში.

ნუ რა ვქნა. დეგენერატია <3











-

ელენ დიჯენესერი. შენ ლესბოსელი ხარ

დღეს გადავაწყდი ელენ დიჯენესერის სტატიას  იარლიყებზე.
იარლიყების პრობლემა ისაა, რომ მათ სტერეოტიპებისკენ მივყავართ, სტერეოტიპებს განზოგადებისკენ, განზოგადებებს ვარაუდებისკენ, ვარაუდებს კი უკან  სტერეოტიპებისკენ.
ელენი წერს

"ერთმა ქალმა არ მკითხა რამდენი კატა მყავდა.

როცა ვუთხარი სამი მყავს მეთქი, პირველი, რაც მომახალა ეს იყო: “ოჰ, შენ ნამდვილი ლესბოსელი ყოფილხარ.”

ჯერ დავფიქრდი. ხო, მართალია. ლესბოსელი ვარ. ეს უკვე დიდი ხნის ფარდაახდილი საიდუმლოა. მაგრამ მერე ისევ დავფიქრდი: დაიცა რა? ეს როდის გახდა სტერეოტიპი? მე მეგონა რომ კატების პატრონები ლესბოსელები კი არა, მარტოსულები იყვნენ. ხედავთ? აი, მორიგი სტერეოტიპი."

ელენ <3
ანა წერს.

ლესბოსელობაზე გამახსენდა მე- 9 თუ მე-10 კლასში ვიყავი როცა მასწავლებელმა შენიშვნა მომცა შენ ლესბოსელი ხარო. შენიშვნა რა ცილი დამწამა. მე რა ვქენი? ტირილი დავიწყე. რადგან ლესბოსელობა ქვეყნის დასასრული მეგონა. ისევ სტერეოტიპები. სულელი ბავშვი. თუ აწი არ შევიცვლები ჯერჯერობით ჰეტეროსექსუალი ვარ.  

მერე ჰიპერაქტიური ვიყავი და რა არ გასვენებსო. დავმუნჯდი და ხმას არ ვიღებდი და რა უცნაური გოგოაო. ახლა სტანდარტული გავხდი და მგონი სამყაროსაც მშვიდად ძინავს . რაღა უჭირს :D 

 დღეს ნაცნობმა მომწერა და მეთქი ლაპარაკი დავიწყე და ტაქსის მძღოლებს და გამვლელ გამომვლელებს ველაპარაკები ვერ მაჩერებენთქო.არადა იარლიყი მქონდა რომ მუნჯი ვარ  გაუკვირდა.

"მარა ვერ გავიგე როგორ იცვლებით ეგრე ... თუ ლაპარაკი არ გიყვართ როგორ იწყებთ მერე grin emoticon

რავი არასდროს მესმოდა ეგ ...

მარა კარგია ... ესეიგი ჰებითების შეცვლა შეგიძლიათ ..."

ადამიანები უცბათ არ იცვლებიან . უბრალოდ იზრდებიან , ზრდასთან ერთად ეცვლებათ წარმოდგენა საგნებზე მოვლენებზე გრძნობებზე პრიორიტეტებზე და აგნებენ საკუთარ გამომხატველობას.

საათს რომ დავხედე 2: 26 AM. მძიმე შეთხვევაა

ისევ ის საშინელი სიზმარი მახსენებს თავს. დღესაც დამესიზმრა და ამიტომაც ვზივარ ახლა კლავიატურასთან და ვაკაკუნებ . რატომ გადავწყვიტე ამ სიზმარზე რაიმეს დაწერა. ალბათ რამდენიმე წლის შემდეგ, როდესაც როგორც პიროვნება განვვითარდები მოცემული პოსტი დამეხმარება უკეთ შევაფასო საკუთარი განვლილი პიროვნება. 

ეს სიზმარი ხშირად მავიწყდება მაგრამ ამ წამს მახსოვს და ვგრძნობ რომ წინაზეც ნანახი მაქვს ბევრჯერ. 

მოკლედ  ვარ ქარაფზე.გადავდივარ ძალიან ვიწრო ბილიკზე. განვლილი გზა იყო ძალიან  მარტივი და ვხედავ რომ ამ პატარა მაგრამ საშინლად სახიფათო მონაკვეთს თუ გავივლი მერე ისევ მშვიდი მონაკვეთი იწყება. საოცრებაა მაგრამ ამ ქარაფზე მოსაჭიდი არის რაღაც ხის მასალები. აი მამამ რომ ფანჯრის რაფა გააკეთა ის ხე. და მასზე დალაგებულია წიგნები. არ მახსოვს ვისთან ერთად გადავდივარ, ვიღაც ახალგაზრდა გოგოა კიდევ  მამაკაცი და კიდევ ვიღაც, წარმოდგენა არ მაქვს ქალია თუ კაცი, რა ასაკისაა მაგრამ შეგრძნება მაქვს რომ ახალგაზრდა მამაკაცია, ვეჭიდები ამ წიგნებს როგორც აი კლდეში გამოშვერილ ქვებს, ფეხქვეშ ბილიკი არც ისე ვიწროა რომ თავბრუ დამეხვეს მაგრამ მაინც მეხვევა რომ წარმოვიდგენ რა სიმაღლზე ვარ. მერე ვგრძნობ ვიქცევი და უნდა გადავიჩეხო. ვეჭიდები და ვგრძნობ ვეცემი და ვეშვები და წიგნები და ეს ხის რაფაც და მასალებიც მომყვება. ახალგაზრდა გოგონა(ამწამს შეგრძნება მაქვს რომ ჩემი და იყო სიზმარში მაგრამ თითქოს სხვა იყო არ ვიცი) მეხმარებიან რომ არ გადავიხეჩო. ჯერ გოგონა ცდილობს მაგრამ არ შეუძლია და წამის მეათასედებში ეხმარება ეს შუა ხნის მამაკაცი.თითქოს შემაკავებენ მაგრამ მაინც მათაც ვიყოლებ ხრამში, მერე ისევ წამოვდგებისაც და ისევ ვკარგავ წონასწორობას, ისევ და ისევ და ესე სანამ შიშით არ მეღვიძება.

არსებობენ ეგეთი ადამიანები სიზმრის ფსიქოლოგები, არ ვიცი რას მეტყვიან ისინი ამ სიზმარზე. არის რამდენიმე სიზმარი რომელიც ბავშვობიდან მაწუხებს და მაშინებს , ეს სიზმარი  ბოლო დროს დამჩემდა.

გამოფხიზლების დროს ძაან შემეშინდა. თან სახლში არავინაა რომ ჩავეხუტო. დადა მაინც იყო მივიდოდი ჩავეხუტებოდი და დავშმვიდდებოდი, არა რა ძაღლი უნდა ვიყიდო და მყავდეს,აუ ახლაც ძაან მეძინება იმედია ისევ შიშით არ გამომეღვიძება, ხვალ შევეცდები ამ სიზმრის ფსიქო ანალიზს..............

დასასრული,

დედა დღეს იუბილარია

    დღეს არ დავწერ განათლების სისტემაზე, გლობალიზაციაზე, შიშებზე და ასე შემდეგ.
ზოგადად არ მიყვარს პირადი ემოციების და სენტიმენტალურობის გამოხატვები მაგრამ ზოგჯერ როცა სავსე ხარ ემოციურად ვფიქრობ გამონაკლისი უნდა დაუშვა.
საღამოს მე და დედამ ვისეირნეთ ბევრი. ვიყავით შარდენზე . უამრავი ჩახუტებული წყვილი და მე და დედა ერთად. ჩვენც ჩახუტებულები. :) :)

ბავშვობის მოგონებიდან.
დედა ქართულის მასწავლებელია.მოსწავლეებს ამზადებდა. მაშინ ვიყავი 5 წლის.ან შეიძლება 6ის. თემა იყო "თინას დავლური " სადაც ბებია შვილიშვილების გამოსაკვებად ცეკვას დაიწყებს თავადის ზეიმზე და დაიღუპება. მახსოვს ისტერიკა დამემართა . ჯერ აგრესია გამოვხატე და გავაპროტესტე . შემდეგ შევვარდი მაგიდის ქვეშ   და ვტირივარ და ვკივი.შემდეგ მოსწავლეები წავიდნენ და   კარგა ხნის მერე ძალის გამოყენებით გამომიყვანეს მაგიდის ქვეშიდან.
   მეორე ისტერიკა. ლადო ასათიანის ლექსზე დამემართა . ისევ დედას მოსწავლეებთან დამეწყო პანიკა.ლექსს თუ არ ვცდები ერქვა "დედა". ლადოს დედა გადასახლებაში დაეღუპა  და ლექსი იყო მონატრებული შვილის მიერ  დაწერილი. ამჯერადაც აგრესიით გამოვხატე ემოცია.

დედა მერე ამბობდა რომ ვიცოდი კარგი შვილი გაიზრდებოდიო. კარგი შვილი არ გავიზარდე. დედა შეცდა. :)

ერთხელ უცნაური სიზმარი მქონდა. უფრო სწორად სევდიანი.
სახლში ჩავედი. ეზოში ვიყავით სახლის გვერდზე .საათზე დავიხედე და გავიაზრე რომ  20 წუთი მქონდა მხოლოდ და შემდეგ უნდა დავბრუნებულიყავი თბილისში. დავიწყე წუწუნი რომ 20 წუთისთვის ვიმგზავრე 5 საათი და რა აზრი ქონდა ჩემს მასთან სტუმრობას. დედა მეუბნება "შენ არ იცი ეს 20 წუთი რამდენს ნიშნავს ჩემთვისო".შევხედე და შევამჩნიე რომ ცრემლიანი და ნაღვლიანი თვალებით მიცქერდა. სიზმარში ვიგრძენი რომმ ცუდად გავხდი და ცუდად ყოფნისგან გამომეღვიძა. ცხადშიც ცუდად ვიყავი.

    დედა დღეს იუბილარია და ვეკითხები დედა რა გაჩუქო . მისი პასუხია ყველაზე დიდი საჩუქარი მივიღე იმ ბოშის ქალისგან შენი თავი რომ მაჩუქა ახალი წლის ღამესო. 
ყოველთვის ვახერხებ დედის გამხიარულებას. მას რომ ვუყურებ ჩემ თავს ვხედავ. უხარია როცა მე მიხარია და სევდიანია როცა მე მოწყენილი ვარ.

   დედა მინდა რომ სულ ჩემს გვერდით იყო. ეგოისტურად მინდა რომ ჩემი ბოლო ამოსუნთქვა ნახო შენ და არა პირიქით. მინდა რომ სულ ჯამრთელად იყო. მინდა სულ ისეთი ბედნიერი თვალები გქონდეს როგორიც მაშინ გაქვს მე რომ ვიცინი და მიყურებ.და მე მინდა რომ სულ ვიცინო როცა მიყურებ იმიტომ რომ მიხარია როცა ასეთ ბედნიერს გხედავ. დედა ძალიან მიყვარხარ.

შეხვედრა სიკვდილთან. ეპიზოდი 1

    დღეს სიკვდილი ვნახე. არა, კი არ ვიტყუები მართლა სიკვდილი იყო.თავიდან არ მჯეროდა.კარტოფილს ვთლიდი თავზე რომ დამადგა.

- გამარჯობა ანა.

    გავხედე.საკუთარი სუნთქვა შევისუნთქე არაა, არ ვარ მთვრალი. თვალები მოვიფშვნიტე. არა, ნამდვილად შავკაპიშონიანი, გაფითრებული მამაკაცი მიდგას წინ. ეს ცელიც რომ დაუკავებია. აშკარაა საგანგებოდაა მომზადებული.

- ჰელოუნისთვის ვემზადებით? _ შევეცადე იუმორი ჩამერთო

- არა.რა დროს ჰელოუინია. ეგ ჩემი ფორმაა.

- ფორმა არა იის. შენაც სიკვდილი არ მყავდე :D -  ხავსს ვებღაუჭები.

- დასანანია - რატომღაც დანაღვლიანდა

- რა?

- კარგი გოგო ხარ. თან იუმორიც გქონია.

- დასანანი რატომაა?

- იმიტომ რომ არ მინდა შენი მოკვლა. იქით მოგწყინდება.

- თქვენ მართლა სიკვდილი ხართ?- წამწამები ავახამხამე.

- თუ და ხარ თქვენობით ნუ მელაპარაკები. იმხელა გზა მაინც ერთად უნდა გავიაროთ და კომუნიკაციაში ხელს შეგვიშლის.

- მე მე მე....

- ბე ბე ბე - გამომაჯავრა.... 

  შერლოკი გამოდის მალე და სიკვდილისთვის ნამდვილად არ მცხელა. 2 წელია მინიონებს და შერლოკს ველოდები.თან ახლგაზრდა ვარ და ცხოვრება წინ მაქ.არაა, აშკარად ადრეა ჯერ

- უი როდის გამოდის? - დაინტერესდა სიკვდილი. ალბათ ხმამაღლა ვფიქრობდი

- მალე...

- მოუთმენლად ველოდები- აცქმუტდა 

- მისმინე არ წამიყვანო და გპირდები მოგიყვები. 

- მართლა? - თვალები გაუბრწყინდა. მაგრამ მერე ისე მოიწყინა.

- არ არ შეიძლება. საყვედურს მეტყვიან.

- შენ ვინ რა უნდა გითხრას სიკვდილი ხარ!

- ხო მაგრამ... -შევატყვე შექება ესიამოვნა. მაგრამ ჭოჭმანობდა . ახლა თუ სასწრაფოდ ვერ გადავაფიქრებინე მერე მეყოლე კარგად. ჰაიდაა. ამომიდებს იღლიაში და უკუნეთში გამაქანებს.

- სიკვდილი ხარ და ვერაფერსაც გაგიბედავენ.ბოლობოლო სიკვდილი ხარ თუ ვინ ხარ!!!!

 - ხო რავიცი

-ცოტა თავი დაიფასე კაცი არა ხარ?!!!!- ტონს ავუწიე

- კარგი კარგი. ეგრე იყოს. ანუ ამხელა გზა ტყუილ უბრალოდ გამოვიარეე- აწუწუნდა ბავშვივით.

- არა უშავს,ჯერ ახალგაზრდა ხარ ახლა გაქვს ჯანი თორემ რომ დაბერდები მოვა სიკვდილი და მეყოლე კარგად- გავეხუმრე.

- ეეხ ნუ მახსენებ თუ და ხარ. რაც თავი მახსოვს სულ სიკვდილის შიში მაქვს. მოიბუზა,რაღაცნაირად დაპატარავდა და დაუცველი გახდა.

- კარგი ნუ გეშინია. რა მოგივიდა.  - საოცრად მომინდა დამემშვიდებინა. მივედი და მაგრად ჩაავეხუტე.

 ესიამოვნა. ნელნელა სუნთქვა დაუმშვიდდა , გულისცემა უფრო ნელი გაუხდა, გათბა და წარმოიდგინეთ ლოყებიც კი აუწითლდა. მადლიანი თვალებით ამომხედა. აშკარად დიდი თვალები აქვს.შიშის არ იყოს :))))))))))

- აი ეგრე. ახლა კი წადი. ნუ მაცდენ ისედაც ცოტა დრო მაქვს- შევეცადე კატეგორიული ვყოფილიყავი რომ გადაწყვეტილება არ შეეცვალა.

- ხო რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა- უხერხულად შეიშმუშნა და ცალყბად გაიღიმა. - რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და მობრუნდა .

- მადლობა ანა

- რისი მადლობა. ეგ არაფერი :) წადი ახლა, მოუსვი.- ხმაში სიმკაცრე გამოვურიე.

- კარგი კარგი.... -შებრუნდა და ფეხს აუჩქარა. ერთი ორჯერ გრძელ კაპიშონიან მოსასხამს ფეხი დაადგა და წაიბორძიკა. კინაღამ ტვინი დაასხა. გამეცინა არც ისე საშიში ყოფილათქო გავიფიქრე და გავაგრძელე კარტოფილის თლა.

 დასასრული

ზოგადი განათლება

 თემა რომელიც მაწუხებს.
     დღეს, დროის მოცემულ მომენტში მაწუხებს კითხვა რა ჯანდაბად მინდოდა ამდენი სწავლა და ამდენი განათლება. დოსტოევსკი , ჰიუგო თუ ჰემინგუეი გარკვეულ ასაკში ჩემი უახლოესი მეგობრები მეგონა. სამყაროს ვუყურებდი დიდი სათვალით და სხვებზე აღმატებული მეგონა საკუთარი თავი.
   მეგონა რომ მეტი ვიყავი სხვებზე რადგან "კაცი რომელიც იცინის"  წაკითხული მქონდა 12 წლის ასაკში(ნეტავ ვიცოდე რა გავიაზრე მაშინ. მეცინება), ბალზაკი, ბულგაკოვი , ტოლსტოი, შექსპირის პიესები ადრეულ ასაკში წავიკითხე.რადგან როგორც მინიმუმ 3 წლით ვუსწრებდი ჩემს თანატოლებს თუნდაც იმიტომ რომ დედა რეპეტიტორი მყავდა და   ქართული პროზა რომელიც  უნდა წამეკითხა აბიტურიენტობის დროს ბევრად ადრე მქონდა წაკითხული. ზოგჯერ ვფიქრობ რა გავიაზრე როცა დიდი გატაცებით ვკითხულობდი "გოეთეს საუბრები ეკერმანთან". ახლა ვფიქრობ რომც არც არაფერი.
    შოკი მივიღე როცა გავიგე რომ "მოხუცი და ზღვის ავტორი გარდაიცვალა თვითმკვლელობით.დეგენერატი ნუუუ..  ჰემინგუეი მე შენგან ამას არ ველოდი :D :D
რაში გამოვიყენებ დისპერსიას ან დიფ განტოლებებს რომელიც ასე უმოწყალოდ მასწავლეს სტუდენტობის დროს.
ზოგჯერ მსგავსი პესიმისტური განწყობის შემდეგ ვიწყებ საკუთარი განვლილი ცხოვრების და შესაბამისად ზოგადი განათლების გამართლებას.
ცოტა სერიოზულად.
 სამწუხარო ფაქტი.დღეს შეინიშნება თანამედროვე ახალგაზრდების შემდეგი მიდგომა. რაში გამოვიყენებ ზოგად განათლებას.
   ვაღიაროთ, მეცნიერებაში შეინიშნება ვიწრო სპეციალობებად დიფერენცირების გამოკვეთილი ტენდენცია.აუცილებელიც კია მოიძებნოს გზები ვიწრო სპეციალიზაციის თანამდევი პრობლემების დასაძლევად.
       ჩვენი 21-ე საუკუნე მოწმეა მიღწევების რომელიც სწორედ დისწიპლინათა შორის ბარიერების რღევევის შედეგადაა მიღწეული.მრავალი მიღწევა  თანამედროვე მედიცინაში მიღებულია ამ დარგებში მათემატიკისა და ფიზიკის ინტეგრაციის შედეგად.თუნდაც პირად მაგალითზე ,მახსოვს როგორ ამაყობდა  ჩემი ლოგიკის ლექტორი რომ დაეხმარა თავის გამომძიებელ ძმას ჩაეტარებინა საკმაოდ რთული გამოძიება და გაეხნა "საქმე".
     ასევე, ზოგადი განათლება , ინფორმაციის ქონა, მასებთან ურთიერთობას ქმნის უფრო მარტივს. აუცილებელია იმ ელემანტარული ცოდნის მოპოვება რომელიც საერთო იქნება საზოგადოებისთვის. რომელიც საშუალებას აძლევს ინდივიდს მარტივად მოახერხოს მასასთან კომუნიკაცია.რაც თავის მხრივ საშუალებას აძლევს უკეთ წარმოაჩინოს საკუთარი თავი და იყოს უფრო მეტად რეალიზებული პიროვნება.
    მოდით წარმოვიდგინოთ ორი ადამიანი - ერთი ვიწრო ჭას თხრის მეორე- ფართო ორმოს. ცხადია თუკი ორივე პიროვნებას მივცემთ ერთსა და იმავე დროს ფართო ორმო ვერ იქნება ისეთი ღრმა როგორიც ჭა მაგრამ ჭიდან მოგეხსენებათ , სამყაროს მხოლოდ მცირე  ნაგლეჯი ჩანს და რაგინდ კარგი ასტრონომები არ უნდა ისხდენენ ღრმად გათხრილ ჭებში,მსგავს პირობებში ერთნანეთთან კომუნიკაციის გარეშე რთულია ცის ერთიანი სურათის წარმოდგენა.
ეგაა და ეგ.
     დროის მოცემულ მონაკვეთში მომინდა პოსტის დაწერა.მართალია სრულად ვერ ჩამოვაყალიბე ჩემი შეხედულება, ცოტათი არეულ დარეულია ისევე როგორც ჩემი ფიქრები თუმცა ეს არის თემა, რომელიც მაწუხებს და  რომელსაც აუცილებლად დავუბრუნდები.
დასასრული.